Okruch rozumiany jako skupienie na szczególe przejawia się u Herberta w wierszach miejsko-rodzinnych, w utworach podejmujących zagadnienie cielesności, realizujące się w zainteresowaniu częściami ciała, w dziełach dotyczących pamięci historycznej, w lirykach odczytywanych jako swoiste studium nad przedmiotami, w licznych wierszach „muzycznych” oraz w utworach będących refleksją nad przemijaniem, nieuleczalną chorobą czy procesem przygotowania się do śmierci.