Czy można pomyśleć o kulturze bez poszukiwania dla niej wzorców odległych, także i tych mitologicznych oraz silnie idealizowanych? Czy myślenie o niej można zbudować na faktycznych doświadczeniach i aktualnej rzeczywistości? A jeśli można, to jakim kosztem dla kultury, jej przejawów oraz sposobów ich recepcji? Co stanie się, gdy podstawy te powstaną nie z wzniosłości czasów minionych, a z materii bardziej namacalnej, wszechobecnej, najbardziej wspólnej, żywej i kolektywnej?