Co by było, gdyby Lord Vader nie umarł? Jak potoczyłyby się wydarzenia Gwiezdnej Sagi, gdyby to księżniczka Leia była główną bohaterką? Takie i wiele podobnych pytań zadają sobie twórcy fan fiction, gdy siadając przed ekranem komputera planują napisać kolejne opowiadanie. W swoich dziełach zmieniają jednak często dynamikę oryginalnego dzieła, czyniąc bohaterów drugoplanowych – pierwszoplanowymi.
Lata pięćdziesiąte w historii Stanów Zjednoczonych to czas osnuty mitem szczęścia i idylli, okres prężnego rozwoju przemysłowego oraz konkretyzacja amerykańskiej potęgi. Sam Jean Baudrillard pisał, że lata pięćdziesiąte to najlepsza dekada w historii tego państwa. Dlaczego więc od filmu Carol bije zawód tymi wszystkimi wartościami, które stanowiły o wielkości Ameryki? Czyżby amerykański mit szczęścia rozmijał się z prawdą?
Związki kina z historią najczęściej ograniczają się do sztampowo wykorzystywanych funkcji pedagogicznych. Zakłada się, że takie kino będzie kształciło widza – pokazywało fakty, tłumaczyło zjawiska oraz przemiany, stanowiło bardziej atrakcyjny (bo dźwiękowo-wizualny) w odbiorze podręcznik do historii. Z takim problemem od dawna borykają się filmy dokumentalne, dodatkowo obciążone imperatywem „prawdziwości”, coraz częściej w pułapkę oczekiwań wpadają fabuły. Rzadko zdarzają się twórcy, którzy dążą do przełamywania schematów, a jeszcze rzadziej ci, którzy próbują wyjść poza postmodernistyczne gry.
13 marca 2016 roku minęło 20 lat od śmierci Krzysztofa Kieślowskiego – jednego z najbardziej rozpoznawalnych polskich reżyserów na świecie. Choć podejmowane dokumentach czy fabułach treści i lejtmotywy są powszechnie rozpoznawalne, muzyka filmowa w twórczości Kieślowskiego była długo na drugim planie.
Wszystko już było. Pastiszowa mieszanka musicalu, horroru klasy B, melodramatu, surrealistyczna zabawa konwencją. A jednak sam Tarantino lepiej by tego nie wymyślił, bo oto eklektyczny obraz zostaje osadzony w naszym wielkomiejskim PRL-u, który rządzi się własnymi prawami.
Zaczęło się od zwierzenia pośród czterech ścian przyozdobionych martwymi trofeami. Zło czające się w porożach, wybrzmiało pod postacią kilku słów złożonych w jedno zdanie. „Wykończyłem Pani ojca”. Wołanie martwej kukułki z zegara zawiesiło teraźniejszość, a pnącza przeszłości niespiesznie oplotły główną bohaterkę. I tylko pies za drzwiami wyszczekiwał, co mu leży na sercu.
Anglojęzyczna nazwa orek (killer whale) budzi jednoznaczne, negatywne konotacje. Ironicznym jest fakt, że ssaki te nie atakują ludzi w swoim naturalnym środowisku. W filmie Gabrieli Cowperthwaite rolę czarnego charakteru odgrywają nie atakujące w niewoli zwierzęta, ale ich ludzcy współbracia. Czarna ryba to dokument z jasno postawioną tezą, której forsowanie wymaga od twórców przedsięwzięcia różnorakich środków perswazyjnych.
W związku z oczekiwaniem na polską premierę filmu Cosmos, pierwszej od piętnastu lat pełnometrażowej produkcji Andrzeja Żuławskiego, warto pokusić się o, chociażby skrótowe, przypomnienie jego twórczości. W kontekście tematu zwierzęcia, narzuca się jeden z najbardziej charakterystycznych dla jego twórczości elementów, który w niemal każdym filmie wybija się na pierwszy plan i w pewnym sensie definiuje sytuację odbiorczą, w dużej mierze kreuje przede wszystkim poetykę tych obrazów. Mowa o ekspresji aktorów, która odbiega od tego, co oglądać można w większości produkcji europejskich i światowych.
Lęk o to, co przyniesie przyszłość, przestał być domeną dorosłych i coraz bardziej przenosi się na młodszych odbiorców kultury. Ludzkość patrzy na horyzont i zastanawia się nad tym, jak sama siebie zniszczy.
Chciałoby się powiedzieć, że sceny filmowe są jak puzzle, z których można ułożyć całość. Jednak jest gorzej; nie ma żadnego wzoru przedrukowanego na pudełku czy drobnych wcięć pasujących do siebie nawzajem. Sceny filmowe są jak okruchy – ślady, po których można dotrzeć do celu… tylko nie wiadomo, jaką drogą ani co to konkretnie oznacza.
