Potencjalne kontrowersje związane z tym, czy kilkuwyrazowe utwory są jeszcze poezją, najwyraźniej nie zrażają poetów do tworzenia wierszy krótkich i bardzo krótkich. Mała forma liryczna bywa eksperymentem, ukłonem w stronę awangardy, a czasem zupełnie odwrotnie – jest wyrazem szacunku dla tradycji, grą z tradycją, próbą odnalezienia swojego w niej miejsca.
Okruch rozumiany jako skupienie na szczególe przejawia się u Herberta w wierszach miejsko-rodzinnych, w utworach podejmujących zagadnienie cielesności, realizujące się w zainteresowaniu częściami ciała, w dziełach dotyczących pamięci historycznej, w lirykach odczytywanych jako swoiste studium nad przedmiotami, w licznych wierszach „muzycznych” oraz w utworach będących refleksją nad przemijaniem, nieuleczalną chorobą czy procesem przygotowania się do śmierci.
Czy można pomyśleć o kulturze bez poszukiwania dla niej wzorców odległych, także i tych mitologicznych oraz silnie idealizowanych? Czy myślenie o niej można zbudować na faktycznych doświadczeniach i aktualnej rzeczywistości? A jeśli można, to jakim kosztem dla kultury, jej przejawów oraz sposobów ich recepcji? Co stanie się, gdy podstawy te powstaną nie z wzniosłości czasów minionych, a z materii bardziej namacalnej, wszechobecnej, najbardziej wspólnej, żywej i kolektywnej?
Czym właściwie jest zwiastun? Formą zapowiedzi i promocji filmu? Zestawem najlepszych scen? Przede wszystkim wydarzeniem. Wypuszczenie przed wytwórnię zwiastuna można chyba porównać do podłożenia bomby. Internet dosłownie wybucha. Zaczyna roić się od kolejnych pytań i teorii spiskowych. Umiejętnie podsycane zainteresowanie może się tlić miesiącami – chociażby do momentu pojawienia się rozbudowanej wersji teasera, zdjęć z planu czy zabawnego wywiadu z aktorem odgrywającym główną postać.
Z niemal niewychwytywalnymi okruchami w pisarstwie polskiego rapera Jarosława „Bisza” Jaruszewskiego jest jak z całą jego twórczością: gdy już dostrzeże się te niepozorne, tekstowe drobinki, wprowadzają one czytelnika (i / lub słuchacza) w konsternację i zakłopotanie. Dzieje się tak dlatego, że świat semantyki Bisza jest bytem nie tyle chaotycznym, co niestabilnym.
O czym opowiada ta zimowa baśń Andersena? O zagubieniu (się) Kaja, o pięknym dążeniu Gerdy, o dorastaniu dzieci. Ale też o świecie, w którym coś się stało. Raz stało się niepostrzeżenie i daleko, jak daleko od ziemi znajduje się niebo, by stawać się wiele razy, bez końca, tak blisko, jak blisko oka znajduje się – kryształowa – łza.
Lęk o to, co przyniesie przyszłość, przestał być domeną dorosłych i coraz bardziej przenosi się na młodszych odbiorców kultury. Ludzkość patrzy na horyzont i zastanawia się nad tym, jak sama siebie zniszczy.
Chciałoby się powiedzieć, że sceny filmowe są jak puzzle, z których można ułożyć całość. Jednak jest gorzej; nie ma żadnego wzoru przedrukowanego na pudełku czy drobnych wcięć pasujących do siebie nawzajem. Sceny filmowe są jak okruchy – ślady, po których można dotrzeć do celu… tylko nie wiadomo, jaką drogą ani co to konkretnie oznacza.
Puszka ze skarbem, podróżujący krasnal ogrodowy, wielka miłość z budki fotograficznej i niedokończony Renoir składają się na serię przypadków, a później także celowych działań, z których wyłania się dychotomiczny obraz złożony ze zwyczajnych elementów, ale malowany magicznymi barwami.
Jean-Pierre Melville, rozpoczynał swoją twórczość filmami, odbiegającymi znacznie od formuły kina gangsterskiego. To, co charakteryzowało jednak jego późniejszą twórczość, czyli maksymalne ograniczenie dialogu i asceza stylu filmowego, zapowiedziane zostało w pewnym stopniu już w roku 1949, kiedy Melville debiutował filmem Milczenie morza. Znaczący wydaje się fakt, że już pierwszy obraz tego twórcy zawiera w tytule właśnie owo milczenie, które wybrzmi z wielką siłą w późniejszych produkcjach.
