fot. A. Sastre / Unsplash 

Pytania retoryczne

Czy też dusisz się czasem
we własnej skórze
w swoim oddechu
w ucieleśnieniu siebie?

Czy nie dokucza ci
natrętna namacalność istnienia
które jest tobą
w tobie
z
i obok ciebie?

Nie dręczy cię wszechobecność
wszystkiego co znane
i odległość tego czego
nawet nie ma?

Widzę jak zdzierasz z siebie
ślady fałszywej codzienności
jak szukasz innego
w tym samym

jak miotasz się
otwierasz okna drzwi
które za chwilę biegniesz
zamknąć

przecież tak bardzo nie lubisz przeciągów

♦

Modlitwa hipochondryka

słucham Cię

Ciało

powiedz

co leży Ci na sercu
na wątrobie

co szumi w uszach
co w oczy kole

od czego cierpnie skóra
i co masz na końcu języka

słucham Cię
uważnie łapczywie nieustannie
czekam na sygnał

niech będzie dreszczem
skurczem
plamą na paznokciu

 bólem

niech będzie

♦

***

tak mi dzisiaj inaczej
niż wtedy
jakoś bez echa przechodzą
rzadkie półspojrzenia
umykają bezdotyki
cichną niedopowiedzenia
gęba się zamyka
za często
za szybko

za mało „kiedyś” w „teraz”
w zbyt gęstym powietrzu
nie brakuje oddechu

ocierają się o mnie wszystkie
mikroruchy
mikrodźwięki
mikrodrżenia

ty nie docierasz

do granicy milczenia
które staje się
mówieniem

nie ma dziś czasu na cierpliwość
za dużo poszło wczoraj na czekanie