W XX wieku dokonały się niezwykle istotne przemiany społeczne, kulturowe i technologiczne, które doprowadziły do zmiany statusu kopii i oryginału; pierwowzoru i sobowtóra. Takie zjawiska jak fotografia, a później kino umożliwiły podwojenie osoby, zduplikowanie wizerunku, a więc także spojrzenie na siebie jak na kogoś innego, kto nie jest mną. Ostatnie dekady to czas rozpowszechnionej reprodukcji, permanentnego podwojenia.
Zwierzęta gościły w literaturze europejskiej i światowej właściwie od jej zarania: jako towarzysze ludzi, postacie bóstw, omeny. Zarówno mityczne, jak i biblijne początki człowieka wiążą się z obecnością fauny (nie wspominając o teorii ewolucjonistycznej), co pozwoliło Eleazarowi Mieletinskiemu określić ów pierwotny stan ludzkości jako „jeszcze-nie-wyodrębnienie” z natury. W kontekście dzisiejszych badań nad zwierzętami, animal studies i teorii posthumanizmu te początki wydają się niezwykle ważne. Człowiek, twórca kultury, szybko bowiem wyodrębnił się ze świata przyrody, nad którym od tego momentu próbuje zapanować, tj. zdobyć hegemonię nad „dziką” naturą.
