Zwierzęta gościły w literaturze europejskiej i światowej właściwie od jej zarania: jako towarzysze ludzi, postacie bóstw, omeny. Zarówno mityczne, jak i biblijne początki człowieka wiążą się z obecnością fauny (nie wspominając o teorii ewolucjonistycznej), co pozwoliło Eleazarowi Mieletinskiemu określić ów pierwotny stan ludzkości jako „jeszcze-nie-wyodrębnienie” z natury. W kontekście dzisiejszych badań nad zwierzętami, animal studies i teorii posthumanizmu te początki wydają się niezwykle ważne. Człowiek, twórca kultury, szybko bowiem wyodrębnił się ze świata przyrody, nad którym od tego momentu próbuje zapanować, tj. zdobyć hegemonię nad „dziką” naturą.

W działaniach performera możemy dostrzec pewien niebezpieczny element, z którym wiąże się tworzenie prac w duchu przekraczania antropocentryzmu (wykorzystywanie natury do własnych, w tym kontekście artystycznych celów). Obecnie gesty artystów są dużo bardziej przemyślane, lecz momentami nadal wykorzystuje się środowisko naturalne do przekazania własnej idei.