Autorka zaprasza czytelników do przejścia się po labiryncie odniesień do tego, co każdemu wydaje się znane, jednak niespodziewanie odsłania swą wieloznaczność, przez co pozwala nam na spojrzenie z nowej, nieoczywistej perspektywy, wzmaga czujność i nieufność wobec tego, co wydaje się swojskie. Poetka zdejmuje ze świata zasłonę, jaką jest język – pokazuje, jak łatwo poddać go manipulacji. Rozbić. Zmienić. Ujawnić iluzję i jednocześnie ją stworzyć.
Ubiegłoroczny noblista może się pochwalić bogatą działalnością literacką, choć w Polsce ukazało się zaledwie kilka jego powieści. Dwie z nich – Zagubiona dzielnica oraz Przejechał cyrk – przedstawiają zaskakujący obraz Paryża ukazany przez osobę zakorzenioną w jego codzienności.
Piękno rzadko jest łagodne czy pocieszające. Wręcz przeciwnie. Prawdziwe piękno jest zawsze bardzo niepokojące.
Utwory Davida Fostera Wallace’a z pewnością nie należą do prostych i przyjemnych lektur na długie zimowe wieczory. Wiele z nich nastręcza sporej trudności i wymaga wyjątkowo wzmożonej koncentracji. W zamian oferują jednak niezaprzeczalnie kapitalną i satysfakcjonującą przygodę intelektualną.
Witkowski kontratakuje – chciałoby się zakrzyknąć. Po kilku aferach, w tym jednej, która doprowadziła do chwilowego wstrzymania jego najnowszej powieści, Witkowski powraca… i to w jakim stylu!
Poeta z lasu? Szczery, zrównoważony, prywatny? Zbieracz okruchów rzeczywistości? Poetycka pracowitość Łukasza Jarosza i jego zespolenie życia z pisaniem zaowocowały kolejną, dziewiątą już książką pt. Kardonia i Faber, co do której sprawdzają się słowa Mariana Stali (komentarz do poprzedniego tomiku Świat fizyczny): „To jest poezja rzetelnej, niepodrabianej próby. Jej siła tkwi głównie w umiejętności wychwytywania okruchów realności (wziętych z tego, co zobaczone, dotknięte, zapamiętane albo dosłyszane), a potem układania ich w całość, która najpierw wydaje się prosta, później zaczyna ciemnieć, nabierać głębi, odsyłać do jakiejś zagadki”. Jarosz bowiem kontynuuje i wzbogaca przyjętą przez siebie strategię poetycką.
Instrumentalne traktowanie literatury w celach marketingowych przez rynek wydawniczy zawsze budziło pewne rozgoryczenie i jest to temat rzeka, o którym powiedziano już bardzo wiele. Wywołuje on jednak szczególną frustrację, kiedy zbyt wyraźnie widać, że wydawca próbuje książce z dość dużym potencjałem przyprawić jakąś gombrowiczowską gębę.
Teraz, gdy minęło ,,wystarczająco wiele lat”, mamy do czynienia z niebywałą możliwością wniknięcia, nie tylko w samą materię powieściową, ale i proces powstawania narracji. Harper Lee oddaje nam bowiem pierwotny zapis historii, punkt odniesienia, słowem zmazaną stronę palimpsestu o amerykańskim południu.
Książka Lahiri to uniwersalna opowieść o ludzkim prawie do samostanowienia, o walce do samodzielnego kreowania własnego życia wbrew wielowiekowym tradycjom i przyjętym, ograniczającym konwenansom.
Lost and Found to zbiór trzech opowiadań, które ukazały się pierwotnie na łamach prestiżowych anglojęzycznych magazynów literackich: amerykańskiego The New Yorker i brytyjskiego Granta, by za sprawą popularnego wydawnictwa Penguin przyjąć formę dwóch niewielkich gabarytowo książeczek – Martha and Hanwell z roku 2005 i The Embassy of Cambodia z 2013. Mając na uwadze rozpiętość czasową dzielącą obydwa wydawnictwa, odrobinę dziwić może pomysł krakowskiego Znaku na ich połącznie i opublikowanie wraz z niezaktualizowanym wstępem (w polskim tłumaczeniu posłowiem) Smith z 2005 roku.
