zdjęcie z archiwum domowego autora

ПОКОЛІННЯ БЕЗ ГЕРОЇВ

Жили, як уміли.
Померли, як змогли.

POKOLENIA BEZ BOHATERÓW

Żyli jak mogli.
Zmarli, jak  ich zmogło.

***

Чорніють заспані дерева,
Птахи, зодягнуті у крила,
Блискуче місто металеве,
Де хуртовина, де вітрила

Снігу.

Лампи око

На білім аркуші в клітинку.
Хода не зробленого кроку.
Луна не скоєного вчинку.

***

Czernieją senne drzewa.
Ptaki, ubrane w skrzydła,
Świetliste miasto metalowe,
Gdzie zamieć, gdzie żagle

śniegu.

Lampy oko

Na białej kartce w kratkę.
Chód nie wykonanego kroku.
Odgłos nie dopuszczonego uczynku.

 

У БОТАНІЧНОМУ САДУ

Білява панянка налаштувала гамак і невагомо
зависла поміж дерев.
Навпроти на лавці літній чоловік в окулярах
махав паперовими крильми своєї газети.
Білявка гойдалась, диригуючи ногою.
Газета перетворювалась на чистий аркуш –
Всі літери перебрались на рожеву білизну,
а спідницею заволодів вітер…
Що за новини вичитували окуляри
з  передовиць бікіні?..

W OGRODZIE BOTANICZNYM

Dama-blond założyła hamak i w nieważkości
zawisła między drzewami.
Naprzeciwko na ławce starszy mężczyzna  w okularach
wymachiwał papierowymi skrzydłami gazety.
Blondynka huśtała się, dyrygowała nogą.
Gazeta przetwarzała się w czystą kartkę –
wszystkie litery przemieściły się na różową bieliznę,
a spódnicą zawładnął wiatr…
Co za wiadomości okulary wyczytywały
z wstępnego artykułu bikini?

ДОРОГА

Дорозі байдуже,
хто нею йде, у якому взутті, як швидко, і
скільки грошей у його кишенях.
Що з того,
поспішає він чи повзе, як черепаха,
якої марки його хронометр, і як далеко він
бачить.
Дорога не зупиняє того, хто біжить.
Дорога не квапить того, хто втомився.
Її цікавить лише одне –
РУХ.
Інакше навіщо вона?..

DROGA

Drodze obojętnie
kto po niej idzie, w jakich butach, jak szybko,
ile pieniędzy jest w jego kieszeni.
Co z tego
czy on się spieszy  czy pełźnie jak żółw.
Jakiej marki jego chronometr i jak daleko widzi.
Droga nie zatrzyma kogoś, kto biegnie.
Droga nie przyspieszy tego, kto jest zmęczony.
Ją interesuje tylko jedna rzecz –
RUCH.
W przeciwnym razie po co ona jest?

***

Ті, що йдуть, залишають мовчання.
Вірші, картини, симфонії – жалюгідна спроба
їх озвучення.
У кишенях ховають ключі.
Наша спадщина – замкові щілини,
Які також мовчать

***

Ci którzy idą, pozostawiają ciszę.
Wiersze, obrazy, symfonie – żałosna próba
brzmienia.
W kieszeniach ukrywają się klucze.
Nasze dziedzictwo – dziurką od klucza,
i również milczeniem.

 

Konsultacje językowe: Łucja Dudzińska

 

Serhej Lazo – Ukraiński pisarz współczesny, urodzony w 1953 roku w Żytomyri (Ukraina). Jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Ukrainy. Ukończył studia na wydziale filologicznym Uniwersytetu Pedagogicznego w Żytomyri. Został uznany za znakomitego w różnych dziedzinach sztuki: w literaturze, muzyce, teatrze, show-biznesie. Teksty Serhija Lazo przetłumaczono na języki: angielski, niemiecki, polski, włoski, gruziński.