Anglojęzyczna nazwa orek (killer whale) budzi jednoznaczne, negatywne konotacje. Ironicznym jest fakt, że ssaki te nie atakują ludzi w swoim naturalnym środowisku. W filmie Gabrieli Cowperthwaite rolę czarnego charakteru odgrywają nie atakujące w niewoli zwierzęta, ale ich ludzcy współbracia. Czarna ryba to dokument z jasno postawioną tezą, której forsowanie wymaga od twórców przedsięwzięcia różnorakich środków perswazyjnych.
W związku z oczekiwaniem na polską premierę filmu Cosmos, pierwszej od piętnastu lat pełnometrażowej produkcji Andrzeja Żuławskiego, warto pokusić się o, chociażby skrótowe, przypomnienie jego twórczości. W kontekście tematu zwierzęcia, narzuca się jeden z najbardziej charakterystycznych dla jego twórczości elementów, który w niemal każdym filmie wybija się na pierwszy plan i w pewnym sensie definiuje sytuację odbiorczą, w dużej mierze kreuje przede wszystkim poetykę tych obrazów. Mowa o ekspresji aktorów, która odbiega od tego, co oglądać można w większości produkcji europejskich i światowych.
Podejmując na nowo przywołany w poprzednim numerze Pro Arte, występujący w poezji Zbigniewa Herberta specyficzny sposób postrzegania świata, skupiony na szczególe, w kolejnej części mojego szkicu przyjrzę się utworom poety, które stanowią refleksje nad ciałem (cielesnością) człowieka oraz wierszom w pewnym stopniu wiążącym się z rozumieniem ciała, próbującym pochwycić śmierć, niejako zanalizować możliwości przygotowania się do niej, słowem „oswojenia” jej.
Problem ze spektaklami promowanymi jako głośne i skandaliczne jest jeden: trudno zlikwidować tę raz przyczepioną łatkę, przez którą rzeczywista treść i idee przedstawienia spychane są na dalszy plan. Jędrzej Piaskowski, reżyser spektaklu Versus na postawie dramatu Rodrigo Garcii, pokazał, że Garcia to nie tylko skandalista, ale również wnikliwy i pełen empatii obserwator rzeczywistości.
Ubiegłoroczny noblista może się pochwalić bogatą działalnością literacką, choć w Polsce ukazało się zaledwie kilka jego powieści. Dwie z nich – Zagubiona dzielnica oraz Przejechał cyrk – przedstawiają zaskakujący obraz Paryża ukazany przez osobę zakorzenioną w jego codzienności.
Piękno rzadko jest łagodne czy pocieszające. Wręcz przeciwnie. Prawdziwe piękno jest zawsze bardzo niepokojące.
Utwory Davida Fostera Wallace’a z pewnością nie należą do prostych i przyjemnych lektur na długie zimowe wieczory. Wiele z nich nastręcza sporej trudności i wymaga wyjątkowo wzmożonej koncentracji. W zamian oferują jednak niezaprzeczalnie kapitalną i satysfakcjonującą przygodę intelektualną.
Witkowski kontratakuje – chciałoby się zakrzyknąć. Po kilku aferach, w tym jednej, która doprowadziła do chwilowego wstrzymania jego najnowszej powieści, Witkowski powraca… i to w jakim stylu!
Wiersze Ewy Sonnenberg.
Wiersze Darii Dziedzic.
